Een groeiende collectie van knuffelbare supermarktartikelen.
Toen ik in Noorwegen naar de supermarkt ging om appelsap te kopen, kwam ik terug met een verpakking die voor mij een cultstatus heeft. ‘Straight out of the sixties’. Het object kreeg een vaste plek op mijn bureau, nu ook in knuffelversie. Het begin van een collectie.
Voor de collectie ‘Bewaarde Waren’ onderzoek ik de emotionele waarde van supermarktartikelen. Ik ben opzoek naar artikelen die hun functie hebben verloren, maar nog steeds van waarde zijn. Het product is gekocht en de verpakking heeft een (voedings)middel geconserveerd, maar is nu leeg. Mensen bewaren soms jarenlang, soms zelfs een heel leven, zulke artikelen. Waar zit bij zo’n verpakking de sentimentele waarde? Ik verzamel producten en hun verhalen en geef deelnemers de mogelijkheid nu ook met hun bewaarde waar te knuffelen. Deelnemers krijgen van mij de stoffen versie van mijn appelsappak, in ruil voor een nieuw product met bijbehorend verhaal. Ik stuur de deelnemers uiteindelijk hun originele product en de door mij gemaakte knuffelversie terug. Een kopie van de knuffel neem ik op in de collectie.
Thank you for picking up this wallet, it’s yours now!
Toen ik in Noorwegen was, wilde ik contact maken met andere Noren dan mijn huisgenoten en de mensen die ik al kende van school. Ik heb toen besloten om kleine portemonneetjes te maken met een brief erin. In die brief vraag ik naar plekken in en rondom Bergen die ik echt zou moeten zien en waarom die plekken bijzonder zijn. Zeven van mijn klasgenoten hebben de portemonnees door de stad verspreid. Ik heb antwoord gekregen van vier basisschool leerlingen die de portemonnee hadden gevonden en naar hun lerares hadden gebracht. Zij heeft hun antwoord voor mijn brief gebruikt als opdracht voor de Engelse les.
Tekeningen van Marine en Eveline tijdens hun verblijf in Bergen, Noorwegen.
Tijdens het semester dat ik aan de academie in Bergen studeerde, heb ik samen met Marine Schneider, een illustrator uit Gent, een blog bijgehouden. Wij plaatsten daar (bijna) elke dag allebei een tekening, soms heel simpel, soms heel uitgebreid. Het blog geeft een overzicht in beeld gecombineerd met tekst van onze tijd in Bergen.
Een korte video over de handen van mijn klasgenoten.
Samen met mijn klas kreeg ik de mogelijkheid om een tentoonstelling te maken in de expositieruimte van de Willem de Kooning Academie aan de Blaak. Ik presenteerde daar een video waarop de handen van mijn klasgenoten te zien zijn. Hun handen zijn bezig het werk voor onze expo te maken. Stills uit de video plaatste ik als ‘kaartje’ bij de verschillende werken van mijn klasgenoten. Zij stemden er aldus mee in om hun werk te koppelen aan hun handen in plaats van aan hun naam.
Met twee klasgenoten (Fabienne Mani en Loe van Klaveren) heb ik een diner voor onze klas georganiseerd in de expositieruimte dan de Willem de Kooning Academie aan de Blaak.
Wij wilden deze ruimte op een andere manier gebruiken en op een nieuwe manier samenwerken met onze klas. We leven als klasgenoten best langs elkaar heen en we wilden meer verbinding in de groep aanbrengen. Ik heb me vooral gericht op het aanpassen van de ruimte en heb daarvoor minimale elementen gebruikt om een woon/eetkamer sfeer te realiseren in de kale expositieruimte. Ik maakte een deur en een raam van stof en witte lijnen op de vloer bakenden de ruimte af. Onze klasgenoten kregen hun plek aangewezen door middel van stoelnummers. We serveerden pompoensoep met brood en smeersels die we in de keuken van de school bereid hadden. Eenmaal aan tafel moest iedereen samenwerken om verschillende smeersels te proeven. Daarvoor moesten zij de bakjes die met linten verbonden waren gezamenlijk rondschuiven.
Ik ben een project in Goes gestart, waarvoor ik in alle wijken langs de deuren ben gegaan om mijn materiaal te verzamelen: kleding.
Het gaat mij erom dat de kledingstukken die ik krijg echt zijn gedragen; dat ze een deel van de identiteit van de Goesenaren zijn geweest. Een versleten broek of een te klein geworden lievelingstrui zijn dus uitermate geschikt. Door al deze kledingstukken bij elkaar te brengen en tentoonstellingen te organiseren, probeer ik verbinding aan te brengen tussen een nieuwe groep mensen binnen Goes. Op een blog is het proces van dit project te volgen. In juli 2013 vond de eerste tentoonstelling plaats waarbij ik foto’s van alle 180 kledingstukken heb gepresenteerd. De deelnemers van ‘een Goese garderobe’ heb ik gevraagd om tijdens de tentoonstelling het verhaal van hun kledingstuk op te schrijven en bij de bijbehorende foto te plakken. Zo groeide de tentoonstelling gaandeweg met korte, vaak poëtische verhalen. Guus Mulders, een dichter uit Goes, heeft naar aanleiding van die teksten gedichten geschreven. Ik vond het lastig om een vervolg aan het project te geven, maar heb al wel nieuwe ideeën. Ik heb bijvoorbeeld nu contact met een bedrijf in Rotterdam, vlakbij mijn huis, dat tweedehands kleding recyclet. Wordt vervolgd...
Een ronde trui voor drie personen, gemaakt van vilt, met handgebreide mouwen en kragen. De ‘zwevende’ trui dient als ontmoetingsplek.
Met deze installatie probeer ik een intieme binnenruimte te creëren ten opzichte van de meer kille, openbare ruimte waar hij bestemd is te hangen. De mouwen zijn gebreid door zes vrouwen die dicht bij mij staan. Zij hebben zelf de breipatronen gekozen. De gebreide mouwen representeren een stuk van mijn thuis. De vorm van een trui refereert naar die lekkere slobbertrui die je alleen in huis draagt. Het werk komt pas tot leven wanneer mensen het betreden. Iedereen is gelijk in de trui. Iedereen draagt immers hetzelfde en moet wel ongeveer dezelfde houding aannemen. Je wordt niet afgeleid door de omgeving, waardoor je al je aandacht kunt richten op degenen die met jou in de trui zitten. Het vilt dimt geluid, waardoor buitenstaanders niet kunnen horen wat er binnenin de trui besproken wordt.
huis1.jpg)
huis2.jpg)
huis3.jpg)
huis4.jpg)